32. Dreamland

Hej! Jestem spóźniona, ale jest troszkę dłużej. No przynajmniej jak na moje możliwości :D Miłego czytania ;)

Nie pamiętam, kiedy ostatnio było tak ciepło. Słońce mocno świeciło oświetlając prawie każdy zakątek zamku. Stwierdziłam, że wyjdę na krótki spacer, żeby nareszcie wszystko sobie poukładać, na spokojnie przemyśleć parę spraw.

                Zrobiło się jeszcze goręcej niż przewidywałam, więc o ile nie chciałam wycisnąć z siebie siódmych potów, musiałam się przebrać. Otworzyłam szafę w poszukiwaniu letnich ubrań. To nie były ubrania w moim stylu; jasne i kolorowe materiały przyprawiały mnie o ból głowy. Nie miałam jednak innego wyjścia. Założyłam luźny biały T-shirt z czarnymi napisami i krótkie, granatowe spodenki oraz szare

trampki.

                Wychodziłam z zamku, gdy omal nie dostałam zawału. Dlaczego wszyscy muszą mnie straszyć?

- Gdzie idziesz? – zapytał Martin wyskakując zza rogu.

- Na spacer – odparłam.

- Mógłbym cię zaprowadzić w pewne fajne miejsce. Chcesz? – zaproponował.

Nie za bardzo obchodziło go, czy się zgodzę. Ruszył do przodu uśmiechając się od ucha do ucha. Skoro nie znałam tutejszych terenów, postanowiłam nie ryzykować kolejnym zagubieniem i iść za nim. Włożyłam dłonie w kieszenie spodni, spuściłam głowę i poszłam w jego ślady.

Po chwili szliśmy leśną ścieżką. W kompletnej ciszy. Nie było to jednak krępujące milczenie, raczej przyjemny spokój i czas na rozmyślania. A mnie taki czas bardzo się przydał.

Nagle drzewa zaczęły się przerzedzać. Moim oczom ukazała się wielka, porośnięta bluszczem i innymi roślinami ruina. Zbielałe cegły walały się po ziemi.

- Jeny, co to jest? A raczej co to było? – spytałam będąc pod wrażeniem wysokości jeszcze trzymającego się muru.

- Jesteś pewna, że chcesz poznać prawdę? – spojrzał na mnie oczyma pełnymi powagi.

- Tak – powiedziałam równie poważnie, patrząc mu głęboko w oczy i próbując zgadnąć, jak tajemnica kryje się za starymi gruzami.

- Dawno, dawno temu mieścił się tutaj zamek Diaboliny. No wiesz, tej złej kobiety, która uśpiła Śpiącą Królewnę.

Złoczyńcy. Ledwo uwierzyłam w tych dobrych, nawet nie jestem do końca pewna czy uwierzyłam, a już dostaję informację o drugiej stronie krainy. Tej złej strony.

W ostatnim czasie przez moją głowę przemknęło wiele myśli. Ale jakoś nie pomyślałam o złoczyńcach. Tak właściwie, to gdzie oni teraz są? Co robią? Czy nadal są zagrożeniem? Jednakże zamiast zadania najważniejszych pytań, ja spytałam o pierdołę:

- To złoczyńcy mieli zamki?

- Nie wszyscy złoczyńcy byli kiedyś źli. Diabolina, na przykład, była królową. Ale to było wieki temu, jeszcze zanim twoi rodzice się poznali. Niestety, przeszła na złą stronę. A kiedy dopuściła się tego haniebnego czynu, została wygnana. Podobnie jak reszta złoczyńców.

Uff, czyli nie ma się czego bać.

Chętnie zapytałabym o jeszcze wiele innych rzeczy dotyczących złoczyńców, jednak miałam ważniejsze pytania, które wyczekiwały odpowiedzi.

- Martin, - rzekłam kucając, żeby skubać trawę - dlaczego nie powiedziałeś mi o tym, że znaliśmy się już wcześniej? No wiesz, jak byliśmy dziećmi. Czy to w ogóle jest prawda?

Chłopak westchnął i ukucnął obok mnie wpatrując się w moje włosy.

- Tak to prawda. Nie mówiłem tego, bo i tak nie wierzyłaś we wszystkie inne rzeczy, o których ci mówiłem. Myślisz, że uwierzyłabyś w to, że będąc dziećmi bawiliśmy się w zamku Pięknej i Bestii?

- Hm… brzmi wiarygodnie – mruknęłam. – No a dlaczego ja tego nie pamiętam? Nic mi się nie przypomina, kompletnie nic. Za to ty pewnie pamiętasz wszystko.

- Wszystko może nie, ale większość tak… To były świetne czasy – dodał z rozbawieniem. – Myślę, że wyparłaś to ze swojego umysłu. W końcu przenosiłaś się do nas co jakiś czas, a odkąd skończyłaś dwanaście lat, nie przybyłaś tu ani razu. Twoi biologiczni rodzice pokłócili się z adopcyjnymi no i tak wyszło… Zresztą ty ze mną też się pokłóciłaś. Pewnie dlatego nic nie pamiętasz.

- O co poszło? – zapytałam.

- O coś kompletnie beznadziejnego. Zabrałem ci lalkę bez pytania – roześmiał się.

- Na serio? – wydusiłam pomiędzy spazmami śmiechu.

- Serio – potwierdził chichocząc.

Położyłam się na ziemi, bo już brzuch mnie bolał od ciągłego śmiania się. Jak mogliśmy się pokłócić o taką pierdołę? No tak, byliśmy dziećmi. Ale to nie zmienia faktu, że to bardzo śmieszne.

Kiedy już się opanowaliśmy (co było niezwykle trudne) leżeliśmy i przypatrywaliśmy się chmurom. Czułam, że jeszcze chwila i całkowicie zmienimy się w małe dzieci. I choć takie uczucie było niezwykle przyjemne, to w mojej głowie nadal pozostało wiele pytań bez odpowiedzi.

- Dzisiaj, kiedy byłam na mieście zobaczyłam wielki plakat wyborczy – zaczęłam. – Byli na nim Piękna i Bestia i hasło „Zamienimy bestialskie zwyczaje w piękne tradycje”. Co to oznacza?

- Co roku wybierane jest tak zwane „Królestwo Przewodnie”. W wyborach startują wszystkie królestwa, które się zgłoszą. Najczęściej zgłaszają się królestwa Śpiącej Królewny, Królewny Śnieżki, i Roszpunki. Od czterech lat wygrywają twoi rodzice. Jeśli tego roku też wygrają, to pewnie wyprawią ogromny bal na wszystkie królestwa.

- A kiedy są te wybory? – dopytałam.

- Nie wiem dokładnie. Z reguły interesuję się polityką, ale większość czasu spędzałem na Ziemi.

- Czy czas w obu światach płynie tak samo?

- Nie. Nie wiem dokładnie jaka jest różnica, ale nie było mnie tutaj przez miesiąc.

- A tak właściwie jaka jest nazwa tej krainy? – rzuciłam kolejnym pytaniem patrząc mu prosto w oczy.

- Dreamland – odparł z uśmiechem wpatrując się w moje oczy.

Odwzajemniłam uśmiech, przeniosłam wzrok na chmury i powtórzyłam cicho:

- Dreamland… Ładnie. 

Ruiny zamku Diaboliny