16. Najprawdziwsza prawda

Taki krótki wpis a wszystko stanie się jasne! Nie zrażajcie się, bo może wydać się to dziecinne, jednak takie nie jest. Czytajcie dalej, a na pewno Was to zainteresuje, choć w najmniejszym stopniu. Miłego czytania ;)

Nogi się pode mną ugięły. Na szczęście, a może przez pech, Martin mnie złapał i posadził na ławce stojącej pod ścianą. On sam usiadł obok.
- Dobrze się czujesz? Chyba naprawdę mocno się uderzyłaś - powiedział łagodnie przypatrując mi się.
- Jakim cudem możesz znać moich rodziców? - spytałam łamiącym głosem.
Siedziałam nieruchomo patrząc tępo w przestrzeń przede mną. Byle tylko nie na tego zdradzieckiego debila. W oczach wciąż miałam łzy, w gardle rosła mi gula, a moje uszy nie mogły wierzyć w to, co słyszą.
- Nie uwierzysz  w to, co powiem, ale nie dziwię się, bo to wszystko jest zwariowane i pokręcone. Ale taka jest prawda. Słuchaj, Trish... Znam twoich rodziców, bo są bardzo dobrymi znajomymi moich rodziców. A postacie ze zdjęcia z bransoletki, to właśnie oni - twoi biologiczni rodzice. Jesteś córką Belli i Bestii, bohaterów baśni Piękna i Bestia. Ja jestem synem Tiany i Naveena, bohaterów baśni Księżniczka i żaba. Wiem, to brzmi jak szaleństwo, lecz to najprawdziwsza prawda.
Obróciłam głowę w jego stronę. Patrzyłam na niego. Po chwili na powrót odwróciłam głowę. Wstałam i oświadczyłam:
- Nie będę słuchać tych głupich bzdur. Wracam do domu.
- Ale to prawda! Musisz mi uwierzyć! - chłopak wstał i chwycił mnie za rękę.
Wyszarpnęłam moją dłoń z objęć jego dłoni. Poszłam w stronę wejścia do domu.
- Wiem, jak to udowodnić - powiedział jeszcze.
Szłam dalej. Byłam już na korytarzu, kiedy Martin dogonił mnie i utorował sobą drzwi, przez które chciałam opuścić tę szaloną willę.
- Ubieraj się - rzucił mi kurtkę zdjąwszy ją wcześniej z wieszaka. Sam także ubrał kurtkę - Idziemy po twój dowód.